Arapça bir iç çekiş ve iştiyak nidası. Aşk ateşi ile kulun inleyişi. Allah kelimesinin ilk ve son harflerinin bitişmesiyle oluşan âh, eskiden minyatürlerde şu şekilde resmolunurdu: Dağlar, vadiler, ağaçlar, sular, çayırlar hepsi yanıyor; hepsi alevler içinde, ok girmiş bir kalb, kan damlıyor ve üzerinde “âh mine’l-aşk” şeklinde bir yazı. Hz. İbrâhîm (a), çok “âh” edenlerdendir.
Derdin anup âh eyleyen
Yûnus’a kalmadı dünyâ
Külünk salup taşlar kesen
Ferhad’a kalmadı dünyâ
Yûnus Emre
