Dedebaba, Babagân Bektaşiliğinde en makama ulaşan mürşîde verilen addır. 1826 tarihinde II. Mahmut tarafından Osmanlı Devleti topraklarında bulunan bütün Bektaşî tekkelerinin kapatılmasıyla birlikte Dedebabalık makamı Babagân kolu içerisinde gayr-ı resmî olarak kullanılmaya başlanmıştır. Zira o tarihte Bektaşilik yasaklanmış ve Bektaşiler devlet tarafından takip edilerek yakalananlar katliama maruz bırakılmıştır. 1925’teki Tarikatların kapatılışına kadar mücerred (Babagân) Bektaşîliğini temsil eden kişi topluma açık alanlarda “Dedebaba” yerine “Türbedar” unvanını kullanabilmekteydi. Bu durum Pîrevi’ne Nakşibendî şeyhler tayin edildiği zaman da devam etmiştir. Pîrevi’nde ikamet eden son dedebaba Salih Niyâzî Dedebaba’dır.
1925’te bütün tekkeler kapatılınca bir süre Ankara’da otelcilik yaptıysa da daha sonra Arnavutluk’a göçmüş, burada öldürülmüştür. Türkiye’deki cumhuriyet dönemi Dedebabası Bedri Noyan Dedebaba’dır. Bedri Noyan Dedebaba’nın vefatıyla yerine 3 oyla Ali Haydar Ercan seçilmiştir. Ancak Mustafa Eke’yi Dedebaba tanıyanlar da vardır. Arnavutluk’ta Reşad Bardi Komünist dönem sonrasının Dedebaba’sıdır. Vefatıyla yerine bir Arnavut ordusu emekli subayı olan [bilgi merhum Tahir Eminî Baba’dan şifahen alınmıştır] Edmond Brahimi dedebaba olmuştur. A. Yılmaz Soyyer günümüzde Babagân kolunda “Dedebaba” unvanıyla üç tane birbirini kabul etmeyen dedebaba bulunduğunu söylemektedir.
