Ruhlar âlemi anlamında Arapça bir ifadedir. Vücûd, “ta’ayyün-i sânî” ve “vâhidiyyet” mertebesinden sonra, “suver-i ilmiyye” bakımından “ruhlar” mertebesine iner. Bu mertebede suver-i âliyye, cevher-i basit olarak ortaya çıkar. Bunların rengi ve şekli yoktur. Zaman ve mekânla alâkaları yoktur. Çünkü bunlar cisim değildirler. Bu mertebede her rûh, kendisini ve kendi başlangıcı olan Hakk’ı idrâk eder. “Elestü bi rabbiküm? -Kâlû belâ” (-Ben sizin Rabbiniz değil miyim? -Evet! dediler.) A’râf / 172 âyet-i kerîmesi ile bu mertebeye işaret edilir.
